Wat is radiculopathie, symptomen en hoe te behandelen
Radiculopathie wordt gekenmerkt door de verwonding of aantasting van een of meer zenuwen en hun zenuwwortels die door de wervelkolom gaan, wat leidt tot het optreden van symptomen zoals pijn, tintelingen, gevoel van shock en zwakte van de ledematen, zoals bij pijn als gevolg van de heupzenuw, bijvoorbeeld.
De zenuwen en zenuwwortels maken deel uit van het zenuwstelsel en zijn verantwoordelijk voor het transporteren van informatie tussen de hersenen en de ledematen van het lichaam, zoals gevoeligheid, kracht en beweging. Radiculopathie wordt meestal veroorzaakt door een compressie van de zenuwwortels als gevolg van ziekten zoals hernia of spinale artrose, maar kan ook ontstaan door andere oorzaken zoals ontsteking, ischemie, trauma aan de wervelkolom of infiltratie door een tumor..
Elke locatie van de wervelkolom kan worden aangetast, maar komt vaker voor in de lumbale en cervicale gebieden en de behandeling wordt uitgevoerd op basis van de oorzaak, waaronder fysiotherapie, het gebruik van pijnstillende of ontstekingsremmende medicijnen voor pijn en, in gevallen serieuzer, operatie.
Symptomen die kunnen ontstaan
De belangrijkste symptomen van radiculopathie zijn afhankelijk van de aangetaste zenuw, meestal van invloed op het cervicale of lumbale gebied en omvatten:
- Pijn;
- Tintelingen;
- Gevoelloosheid;
- Verminderde reflexen;
- Spieratrofie.
Behalve dat ze zich in de wervelkolom bevinden, stralen de symptomen van radiculopathie meestal ook uit naar plaatsen op het lichaam die worden geïnnerveerd door de aangetaste zenuw, zoals de armen, handen, benen of voeten. Dit gebied dat overeenkomt met de innervatie van een zenuw wordt een dermatoom genoemd. Lees meer informatie over wat dermatomes zijn en waar ze zich bevinden.
Pijn en andere symptomen verergeren meestal in situaties met verhoogde zenuwcompressie, zoals hoesten. Bovendien kan er in de ernstigste gevallen een afname in kracht zijn of zelfs verlamming van het overeenkomstige gebied.
Een bekend voorbeeld van radiculopathie is heupzenuw pijn, ook wel ischias genoemd, die meestal wordt veroorzaakt door compressie van de wortels van deze zenuw die nog in de wervelkolom zit, maar die kan uitstralen langs het hele pad van de zenuw in het been. Lees meer over hoe u heupzenuwpijn kunt behandelen.
Belangrijkste oorzaken
De belangrijkste oorzaken van radiculopathie zijn:
- Hernia-schijven;
- Stenose van het wervelkanaal;
- Spinale artrose, ook bekend als spondyloartrose;
- Massa's in het merg, zoals tumoren of abcessen;
- Infecties zoals herpes zoster, syfilis, hiv, cytomegalovirus of tuberculose, bijvoorbeeld;
- Diabetische radiculopathie;
- Ischemie, veroorzaakt door veranderingen in de bloedstroom, bijvoorbeeld bij vasculitis;
- Ontstekingen, zoals die optreden bij acute en chronische inflammatoire demyeliniserende polyradiculoneuropathie of bijvoorbeeld bij sarcoïdose.
Bovendien kan radiculopathie worden veroorzaakt na een ongeval dat ernstig letsel aan de wervelkolom veroorzaakt.
Hoe te bevestigen
Om radiculopathie te diagnosticeren, moet een arts de symptomen identificeren, een fysieke evaluatie uitvoeren, de belangrijkste pijnpunten detecteren en tests bestellen, zoals radiografie of MRI van de wervelkolom om veranderingen in de wervelkolom te detecteren, de aangetaste zenuw en de oorzaak ervan identificeren.
Het elektroneuromyografie (ENMG) -onderzoek kan in veel gevallen nuttig zijn, omdat het de aanwezigheid beoordeelt van laesies die zenuwen en spieren aantasten, omdat het de geleiding van een elektrische impuls in een zenuw kan registreren. Deze test is vooral aangewezen als er twijfel is over de oorzaak van de symptomen en kan bevestigen of er zelfs zenuwbeschadiging is of dat er andere soorten neurologische aandoeningen zijn. Lees meer over hoe het wordt gedaan en de indicaties van elektroneuromyografie.
Hoe de behandeling wordt gedaan
De behandeling van radiculopathie hangt af van de oorzaak, aangegeven door de orthopedist of neurochirurg, en omvat fysiotherapie, bijvoorbeeld met rekoefeningen, manipulatie van de wervels en spierversterking, wat kan leiden tot genezing van symptomen of, in ieder geval, verlicht ze.
Daarnaast kan de arts het gebruik van pijnstillende medicijnen aanbevelen, zoals Paracetamol, Dipyrone, Tramal of Codeine, of ontstekingsremmende medicijnen, zoals Diclofenac, Ketoprofen of Nimesulide, bijvoorbeeld om pijn en ongemak onder controle te houden.
Bij mensen met chronische pijn kunnen ook andere medicijnen worden geassocieerd om de beheersing van pijn en andere daarmee samenhangende aandoeningen, zoals slapeloosheid en depressie, te verbeteren, en ze zijn: antidepressiva, zoals Amitriptyline; anticonvulsiva, zoals gabapentine en pregabaline; of spierverslappers, zoals cyclobenzaprine.
In ernstigere gevallen kan de arts een operatie aanbevelen, voornamelijk voor decompressie van de zenuwwortels.
