Wat is sarcoïdose, symptomen en hoe is de behandeling

Sarcoïdose is een ontstekingsziekte, met onbekende oorzaak, gekenmerkt door ontsteking in verschillende delen van het lichaam, zoals longen, lever, huid en ogen, naast de vorming van water, wat bijvoorbeeld leidt tot overmatige vermoeidheid, koorts of gewichtsverlies..

Hoewel de oorzaak van sarcoïdose nog niet goed is vastgesteld, wordt aangenomen dat deze kan worden veroorzaakt door de reactie van het organisme op een of meer binnendringende middelen, of zelfs door de reactie van het organisme tegen zichzelf, en wordt daarom beschouwd als een autoziekte -immuun.

Sarcoïdose kan niet worden genezen, maar het is van groot belang om de behandeling uit te voeren om mogelijke complicaties te voorkomen, zoals ademhalings- en nierfalen, blindheid en dwarslaesie..

Symptomen van sarcoïdose

Volgens de locatie waar het grootste bewijs van ontsteking wordt gevonden, kan sarcoïdose worden geclassificeerd op basis van symptomen, voornamelijk in:

1. Pulmonale sarcoïdose

Longfunctiestoornis komt voor bij meer dan 90% van de mensen met sarcoïdose, en het ontstekingsproces kan worden waargenomen door middel van radiografie van de borst. De belangrijkste symptomen die verband houden met pulmonale sarcoïdose zijn droge en aanhoudende hoest als gevolg van obstructies in de luchtwegen, ademhalingsmoeilijkheden en pijn op de borst.

Bovendien kan de persoon, afhankelijk van het stadium van ontsteking, fibrose van het longweefsel hebben, waardoor transplantatie nodig is, naast pulmonale arteriële hypertensie.

2. Sarcoïdose van de huid

Waarbij inflammatoire laesies op de huid verschijnen, aanwezig bij meer dan 30% van de mensen met de diagnose sarcoïdose. De belangrijkste symptomen van dit type sarcoïdose zijn de vorming van keloïden, het verschijnen van rode vlekken op de huid en kleurveranderingen, evenals de groei van pellets onder de huid, vooral in gebieden dichtbij littekens.

Bovendien kunnen de laesies op het niveau van de wenkbrauwen verschijnen en ook de nasogenische groef aantasten, die in de volksmond bekend staat als de Chinese snor..

3. Oculaire sarcoïdose

In het geval van oogbetrokkenheid zijn de meest kenmerkende symptomen wazig zien, oogpijn, roodheid, droge ogen en overgevoeligheid voor licht. De frequentie van klinische manifestaties van sarcoïdose gerelateerd aan de ogen varieert per populatie en komt vaker voor in het Japans.

Het is belangrijk dat oogsymptomen worden behandeld, omdat dit anders kan leiden tot blindheid.

4. Cardiale sarcoïdose

Cardiale betrokkenheid bij sarcoïdose komt vaker voor bij de Japanse bevolking en de belangrijkste symptomen zijn hartfalen en veranderingen in hartslag.

Hoe de diagnose wordt gesteld

De eerste diagnose van sarcoïdose wordt gesteld door de arts door de symptomen te observeren en tests uit te voeren om aan te geven of er sprake was van orgaanbetrokkenheid. De arts kan dus voornamelijk de prestaties van thoraxradiografie aangeven, aangezien de long het orgaan is dat het meest wordt aangetast bij deze ziekte..

De diagnose van deze ziekte is echter moeilijk, omdat de oorzaak nog niet goed is vastgesteld. Om deze reden worden meestal aanvullende laboratoriumtests gevraagd, evenals biopsie van de granulomateuze laesie of het aangetaste orgaan en andere beeldvormende tests, zoals computertomografie en magnetische resonantiebeeldvorming..

Hoe te behandelen

Sarcoïdose kan niet worden genezen, maar de behandeling is bedoeld om de symptomen te verlichten en ziekteprogressie te voorkomen. Daarom kan de arts het gebruik van corticosteroïden, zoals betamethason of dexamethason, of immunosuppressiva, zoals bijvoorbeeld azathioprine, aanbevelen..

In het geval van orgaanstoornissen is het belangrijk dat de arts de omvang van de stoornis beoordeelt, evenals of er nog een functie is, en het kan nodig zijn orgaantransplantatie uit te voeren, afhankelijk van het geval..

Het wordt ook aanbevolen dat de persoon met de diagnose sarcoïdose periodiek door de arts wordt gecontroleerd, zelfs als hij geen symptomen vertoont, zodat de evolutie van de ziekte en de respons op de behandeling kan worden gecontroleerd..