Wat is faciale craniale stenose, oorzaken en chirurgie

Craniale gezichtsstenose, of craniostenosis zoals het ook bekend is, is een genetische verandering die ervoor zorgt dat de botten waaruit het hoofd bestaat vóór de verwachte tijd sluiten, waardoor er enkele veranderingen in het hoofd en gezicht van de baby ontstaan.

Het kan al dan niet gerelateerd zijn aan een syndroom en er is geen intellectuele beperking van het kind. Het moet echter tijdens het leven enkele operaties ondergaan om te voorkomen dat de hersenen binnen een kleine ruimte worden gecomprimeerd, waardoor andere functies van het organisme in gevaar komen..

Kenmerken van craniale stenose in het gezicht

De kenmerken van de baby met craniale stenose in het gezicht zijn:

• ogen iets verder van elkaar verwijderd;
• ondiepe banen dan normaal, waardoor de ogen eruit lijken te springen;
• afname van de ruimte tussen de neus en de mond;
• het hoofd kan langer zijn dan normaal of in een driehoekige vorm, afhankelijk van de hechting die vroeg is gesloten.

Er zijn verschillende oorzaken voor hersenstenose. Het kan al dan niet gerelateerd zijn aan een genetische ziekte of syndroom, zoals het Crouzon-syndroom of het Apert-syndroom, of het kan worden veroorzaakt door het nemen van medicijnen tijdens de zwangerschap, zoals Fenobarbital, een geneesmiddel tegen epilepsie.

Studies tonen aan dat moeders die roken of op grote hoogte wonen, meer kans hebben om een ​​baby te krijgen met hersenstenose als gevolg van verminderde zuurstof die tijdens de zwangerschap op de baby overgaat.

Chirurgie voor hersenstenose

De behandeling voor craniale gezichtsstenose bestaat uit het uitvoeren van een operatie om de bothechtingen die de botten van het hoofd vormen te verwijderen en zo een goede hersenontwikkeling mogelijk te maken. Afhankelijk van de ernst van de zaak kunnen tot het einde van de adolescentie 1, 2 of 3 operaties worden uitgevoerd. Na de operatie is het esthetische resultaat bevredigend.

Het gebruik van beugels op tanden maakt deel uit van de behandeling om verkeerde uitlijning tussen de tanden te voorkomen, om de betrokkenheid van de kauwspieren, het temporomandibulair gewricht te voorkomen en om de botten die het monddak vormen te helpen sluiten..