Parkinson Fysiotherapie

Fysiotherapie voor de ziekte van Parkinson speelt een belangrijke rol bij de behandeling van de ziekte omdat het zorgt voor een verbetering van de algemene fysieke conditie van de patiënt, met als hoofddoel het herstellen of behouden van de functie en het stimuleren van de uitvoering van activiteiten in het dagelijks leven onafhankelijk, waardoor meer levenskwaliteit.

Dit sluit echter niet uit dat de door de geriater of neuroloog aangegeven medicijnen moeten worden ingenomen, aangezien het slechts een manier is om de behandeling aan te vullen. Lees meer over de behandeling van de ziekte van Parkinson.

Doelstellingen van fysiotherapie voor de ziekte van Parkinson

De fysiotherapeut moet zo vroeg mogelijk handelen door middel van een behandelplan, waarbij de volgende doelen naar voren komen:

• Vermindering van functionele beperkingen veroorzaakt door stijfheid, langzame beweging en houdingsveranderingen;
• Onderhoud of vergroting van het bewegingsbereik om contracturen en misvormingen te voorkomen;
• Verbeterde balans, gang en coördinatie;
• Verhoogde longcapaciteit en algemeen fysiek uithoudingsvermogen;
• Valpreventie;
• Zelfzorg aanmoedigen.

Het is belangrijk dat het hele gezin betrokken is bij de behandeling van Parkinson-patiënten, zodat activiteiten ook thuis worden aangemoedigd, omdat langdurige pauzes de doelen in gevaar kunnen brengen.

Fysiotherapie-oefeningen voor de ziekte van Parkinson

Oefeningen moeten worden voorgeschreven na het uitvoeren van een patiëntevaluatie, waarbij de doelen op korte, middellange en lange termijn zullen worden vastgesteld. De meest gebruikte soorten oefeningen zijn:

• Ontspanningstechnieken: moet aan het begin van de sessie worden uitgevoerd om stijfheid, trillingen en angst te verminderen, door middel van ritmische activiteiten, waarbij bijvoorbeeld een langzame en zorgvuldige balans van de romp en ledematen betrokken is.
• Rekt zich uit: dient bij voorkeur door de persoon zelf te worden gedaan met hulp van de fysiotherapeut, inclusief strekken van de armen, romp, scapulier / bekkengordel en benen;
• Actieve en spierversterkende oefeningen: bij voorkeur zittend of staand worden uitgevoerd door bewegingen van armen en benen, rotatie van de romp, met behulp van stokken, elastiekjes, ballen en lichte gewichten;
• Balans- en coördinatietraining: het wordt gedaan door activiteiten van zitten en opstaan, het roteren van de romp in zittende en staande posities, lichaamshelling, oefeningen met richtingsveranderingen en met verschillende snelheden, grijpen van voorwerpen en aankleden;
• Houdingsoefeningen: moet altijd worden uitgevoerd op zoek naar de rompverlenging en voor de spiegel, zodat het individu zich meer bewust is van de juiste houding;
• Ademhalingsoefeningen: ademen wordt in tijden begeleid met het gebruik van de stick voor de armen, het ademen door het middenrif en een betere ademhalingscontrole;
• Facial mimicry-oefeningen: stimulerende bewegingen om je mond te openen en te sluiten, te glimlachen, te fronsen, te pruilen, je ogen te openen en te sluiten, een rietje of fluitje te blazen en veel op je eten te kauwen;
• Looptraining: men moet proberen de sleepgang te corrigeren en te vermijden door langere passen te maken, waardoor de bewegingen van de romp en armen toenemen. Je kunt markeringen op de vloer maken, over obstakels lopen, trainen om vooruit, achteruit en zijwaarts te lopen;
• Groepsoefeningen: helpen verdriet, isolement en depressie te voorkomen, meer stimulans geven door wederzijdse aanmoediging en algemeen welzijn. Dans en muziek kunnen worden gebruikt;
• Hydrotherapie: wateroefeningen zijn zeer nuttig omdat ze helpen de stijfheid bij een geschikte temperatuur te verminderen, waardoor beweging, lopen en andere houdingen worden vergemakkelijkt;
• Transfer opleiding: in een meer gevorderd stadium moet u zich op de juiste manier oriënteren om u in bed te verplaatsen, te gaan liggen en op te staan, naar de stoel te gaan en naar de badkamer te gaan.

Over het algemeen zal fysiotherapie levenslang nodig zijn, dus hoe aantrekkelijker de sessies, hoe groter de toewijding en interesse van de patiënt en dus hoe beter de behaalde resultaten..