6 Tests die de schildklier evalueren en wanneer het moet worden gedaan

Om ziekten te identificeren die de schildklier aantasten, kan de arts verschillende tests bestellen om de grootte van de klieren, de aanwezigheid van tumoren en de schildklierfunctie te beoordelen. Zo kan de arts de dosering van hormonen aanbevelen die direct verband houden met de werking van de schildklier, zoals TSH, vrije T4 en T3, evenals beeldvormende tests om te controleren op de aanwezigheid van knobbeltjes, zoals echografie van de schildklier..

Er kunnen echter ook meer specifieke tests worden besteld, zoals scintigrafie, biopsie- of antilichaamtest, die door de endocrinoloog kan worden aanbevolen bij het onderzoeken van bepaalde ziekten, zoals bijvoorbeeld schildklierontsteking of schildkliertumoren. Zie tekenen die op schildklierproblemen kunnen duiden.

De meest gevraagde tests om de schildklier te evalueren zijn:

1. Dosering van schildklierhormonen

Door het meten van schildklierhormonen door middel van een bloedtest kan de arts de werking van de klier evalueren, zodat kan worden gecontroleerd of de persoon veranderingen heeft die wijzen op hypo- of hyperthyreoïdie, bijvoorbeeld.

Hoewel de referentiewaarden kunnen variëren afhankelijk van de leeftijd van de persoon, de aanwezigheid van zwangerschap en laboratorium, omvatten normale waarden over het algemeen: 

Na het identificeren van de verandering in de schildklierfunctie, zal de arts beoordelen of het nodig is om andere tests te bestellen die de oorzaak van deze veranderingen helpen identificeren, zoals echografie of antilichaammeting, bijvoorbeeld.

Begrijp de mogelijke resultaten van het TSH-examen

2. Dosering van antilichamen

Bloedonderzoek kan ook worden gedaan om antilichamen tegen de schildklier te meten, die door het lichaam kunnen worden geproduceerd bij sommige auto-immuunziekten, zoals bijvoorbeeld de schildklierontsteking van Hashimoto of de ziekte van Graves. De belangrijkste zijn:

• Antiperoxidase-antilichaam (anti-TPO): aanwezig in de overgrote meerderheid van de gevallen van thyroïditis van Hashimoto, een ziekte die celbeschadiging en geleidelijk verlies van de schildklierfunctie veroorzaakt;
• Anti-thyroglobuline (anti-Tg) -antilichaam: het is aanwezig in veel gevallen van thyroïditis van Hashimoto, maar het wordt ook aangetroffen bij mensen zonder enige verandering van de schildklier, daarom betekent de detectie ervan niet altijd dat de ziekte zich zal ontwikkelen;
• Anti-TSH-receptorantilichaam (anti-TRAB): kan aanwezig zijn in gevallen van hyperthyreoïdie, voornamelijk veroorzaakt door de ziekte van Graves. Ontdek wat het is en hoe u de ziekte van Graves kunt behandelen.

Autoantistoffen voor de schildklier mogen alleen door artsen worden aangevraagd in gevallen waarin schildklierhormonen zijn veranderd, of bij een vermoedelijke schildklieraandoening, als een manier om de oorzaak te verduidelijken. 

3. Echografie van de schildklier

Echografie van de schildklier wordt gedaan om de grootte van de klier en de aanwezigheid van veranderingen zoals cysten, tumoren, struma of knobbeltjes te beoordelen. Hoewel deze test niet kan uitwijzen of een laesie kanker is, is het erg nuttig om de kenmerken ervan te detecteren en de punctie van knobbeltjes of cysten te begeleiden om de diagnose te helpen. 

4. Schildklierscintigrafie

Schildklierscintigrafie is een onderzoek waarbij een kleine hoeveelheid radioactief jodium en een speciale camera wordt gebruikt om een ​​beeld van de schildklier te verkrijgen en om het activiteitsniveau van een knobbel te identificeren. 

Het is voornamelijk aangewezen om knobbeltjes te onderzoeken die worden verdacht van kanker of wanneer hyperthyreoïdie wordt vermoed veroorzaakt door een hormoonafscheidende knobbel, ook wel een hete of hyperfunctionerende knobbel genoemd. Ontdek hoe schildklierscintigrafie wordt gedaan en hoe u zich kunt voorbereiden op het examen.

5. Schildklierbiopsie

Een biopsie of punctie wordt gedaan om te bepalen of de schildklierknobbel of cyste goedaardig of kwaadaardig is. Tijdens het onderzoek steekt de arts een fijne naald in de richting van de knobbel en verwijdert een kleine hoeveelheid weefsel of vloeistof die deze knobbel vormt, zodat dit monster in het laboratorium wordt beoordeeld.

Schildklierbiopsie kan pijn doen of ongemak veroorzaken omdat deze test niet onder narcose wordt uitgevoerd en de arts kan tijdens de test de naald bewegen om monsters uit verschillende delen van de knobbel te kunnen nemen of om een ​​grotere hoeveelheid vloeistof op te zuigen. Het onderzoek is snel en duurt ongeveer 10 minuten en daarna moet de persoon een paar uur een verband op zijn plaats houden. 

6. Zelfonderzoek van de schildklier

Zelfonderzoek van de schildklier kan worden gedaan om de aanwezigheid van cysten of knobbeltjes in de klier te identificeren, wat belangrijk is om vroegtijdige veranderingen te helpen detecteren en complicaties van ziekten te voorkomen, en moet voornamelijk worden gedaan door vrouwen ouder dan 35 jaar of met familiegeschiedenis van problemen met de schildklier.

Hiervoor moeten de volgende stappen worden gevolgd:

• Houd een spiegel vast en identificeer de locatie waar de schildklier zich bevindt, die zich net onder de adamsappel bevindt, bekend als "gogó";
• Houd uw nek iets achterover om de regio beter bloot te leggen;
• Drink een slok water;
• Observeer de beweging van de schildklier en identificeer of er sprake is van uitsteeksel, asymmetrie.

Als er veranderingen in de schildklier worden opgemerkt, is het belangrijk om de zorg van de endocrinoloog of huisarts in te roepen zodat het onderzoek kan worden uitgevoerd met tests die al dan niet een verandering in de schildklier bevestigen..

Wanneer schildklieronderzoeken nodig zijn

Schildklieronderzoeken zijn geïndiceerd voor mensen ouder dan 35 jaar of eerder als er symptomen of familiegeschiedenis zijn van schildklierveranderingen, vrouwen die zwanger zijn of zwanger willen worden en voor mensen die veranderingen hebben opgemerkt tijdens zelfonderzoek of medisch onderzoek van de schildklier.

Daarnaast zijn testen ook geïndiceerd na bestraling van nek- of hoofdkanker en tijdens behandeling met medicijnen zoals bijvoorbeeld lithium, amiodaron of cytokines die de schildklierfunctie kunnen verstoren.